بالاخره این لحظه رسید،ستاره هایی که به نشانه ی نزدیک شدن به این روز می کشیدم آنقدر شد که بتواند برق چشمانت را که نه سایه ات را تداعی کند  و این یعنی خورشیدی بالا آمده که سایه ای هست.

زیبای من طلوعت،بهارت ،شکفتنت ،لمس بودنت ،تبلور حضورت ،... نه خیلی ساده تولدت مبارک.

در این یکه زمستانی، خوب یک شدی شاید هم یک کردی وقتی که با تولدت در این روز بقیه روزهای سال را حسرت به دل گذاشتی و منت را گذاستی بر سر این روز؛هرچند که تو آنقدر مهربانی  که می گذاری هر سال یک روز هفته مزه کیک تولدت را بچشد و امسال برشی از مهربانیت به سه شنبه رسید اگر بشود کوچکش کرد.

راستی نکند بجای کیک تولدت رشته ی عشقم و زنجیر عمر مرا ببری ولی اگر آنرا هم بریدی هوای دستانت و هوای هوایی نشدنت را داشته باش من سرخ شده ام که دستان تو نشوند.

داشتم می گفتم که چگونه با ساختن تولدت با آن، قدم بر چشم زمستان گذاشتی؛ پاییز دق نکند خوب است .

تو وقتی آمدی که در شب آخر پاییز تمام عاشقانت را شمردی و ثابت کردی که با یک گل بهار که هیچ زمستان هم می شود .

رسم عاشقیست تبریک یلدا ولی تو با بزرگ شدنت آنرا هم مثل من چنان کوچک کردی که دیگر به چشم نیاید و همه تو را بهم تبریک بگویند بجای یلدا

امسال واقعه ای نقره ای افتاد.خورشید تولد تو دست ماه تولد من را گرفت و به خودش نزدیک کرد ولی نه خیلی نزدیک آخر ماه از خورشید نور می گیرد ولی تاب سوختن در آن را ندارد.

من نفهمیدم امسال به کدام دلیل تولدت را بی من ساختی .همیشه فکر می کردم چه کسی بهتر از من می تواند جشن بگیردش ولی می بینم که برای درک عظمت لحظه ای که به نام توست باید خیلی بزرگتر بود بزرگداشتش که دیگر هیچ.

ولی بیکار نمی شینم، من به نیت پاک هفده شدن تو هفده پروانه را می خندانم،هفده بوسه را سوار هفده قاصدک می کنم ،هفده آه را به سمت کسی که تو را در اول زمستان به من داد پرمی دهم.

،هفده غنچه را می بویم، هفده شمع را و هفده بار دلم را آب می کنم و هفدههزار بار با هفده اسپند که چشمت نزنند می گویم:

نازنینم،تولدت مبارک.

نامه که قابل نداره اما همش واسه خودت

                                                            فقط نوشتم اینا رو به خاطر تولدت

                                                                کسی که هر روزتو را به خودش تبریک می گوید